Το Πίτσμπεργκ είναι μία μεσαίου μεγέθους πόλη στις βορειοανατολικές ΗΠΑ, χτισμένη εκεί που δύο ποτάμια, ο Άλενγκενι και ο Μονονγκαχέλα, ενώνονται για να δημιουργήσουν τον ποταμό Οχάιο, ο οποίος με τη σειρά του, πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα παρακάτω, χύνεται στον Μισισσιπή. Η πόλη είναι διάσημη κυρίως για την ομάδα του αμερικάνικου φούτμπολ, για το βιομηχανικό της παρελθόν, αλλά πλέον και για τα εξαιρετικά πανεπιστήμια, για τα μουσεία και για τα θέατρα, καθώς και για τα αυτοκίνητα-ρομπότ που ενίοτε κυκλοφορούν στους δρόμους της, καθώς πολλές από τις μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας που δραστηριοποιούνται στον τομέα (η Uber, η Aurora, η Argo AI) έχουν τα ερευνητικά τους κέντρα εκεί. Πριν από λίγους μήνες βρεθήκαμε στο Πίτσμπεργκ και μιλήσαμε με τον δήμαρχο της πόλης Μπιλ Πεντούτο για το μυστικό της επιτυχίας της.
Το Πίτσμπεργκ έζησε μία μεγάλη, κατακλυσμιαία κρίση πριν από σχεδόν σαράντα χρόνια, όταν έκλεισαν μαζικά οι βιομηχανίες του χάλυβα, αλλά παρ’ όλα αυτά την ξεπέρασε αποτελεσματικά, με τρόπο που άλλες αμερικανικές πόλεις που πέρασαν αντίστοιχες κρίσεις, όπως το Ντιτρόιτ ή η Φιλαδέλφεια, δεν κατάφεραν. Πού οφείλεται αυτό;
Πιστεύω πως υπάρχουν τρεις λόγοι. Πρώτον, κανείς δεν καταστράφηκε όσο εμείς το 1980. Τότε, όταν πέθανε η χαλυβουργία, πέθανε και το Πίτσμπεργκ. Πιάσαμε πάτο. Κι άλλες πόλεις παρήκμασαν, αλλά η δική τους πτώση ήταν σταδιακή. Κανείς δεν βίωσε ένα κραχ σαν αυτό που βιώσαμε εμείς. Δεύτερον, αυτό μας επέτρεψε να αναπτύξουμε μία πραγματική αίσθηση συνεργατικότητας. Είτε αυτό σημαίνει συνεργασία μεταξύ της αυτοδιοίκησης και των επιχειρήσεων, είτε μεταξύ των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων μας, των συνδικάτων, ή των θεσμικών μας φορέων. Είχαμε παράδοση στη συνεργασία μεταξύ μας και γι’ αυτό κατορθώσαμε να χτίσουμε ένα μέλλον που δεν αποτελούσε απλά καθρέφτη του παρελθόντος. Αντί λοιπόν να υποστούμε την αργή ύφεση της βιομηχανικής περιόδου, εμείς καταστραφήκαμε εντελώς, και από αυτήν την καταστροφή γεννήθηκε μία νέα οικονομία. Ο τρίτος λόγος είναι το ότι στο Πίτσμπεργκ έχουμε μια πιο συντηρητική στάση απέναντι στα πράγματα. Οι τράπεζές μας λειτουργούν πιο συντηρητικά. Η κοινότητά μας λειτουργεί έτσι ώστε να αποφεύγει τους κύκλους εκρηκτικής ανάπτυξης και κρίσης. Όταν ήρθε λοιπόν το 2008 και οι πόλεις ανά τον κόσμο βυθίστηκαν στην ύφεση, το Πίτσμπεργκ συνέχισε να αναπτύσσεται, αργά αλλά σταθερά. Το 2009 έγινε εδώ η σύνοδος του G20, και δόθηκε μεγάλη έμφαση στο γεγονός ότι εμείς δεν καταστραφήκαμε από την τραπεζική κρίση όσο οι υπόλοιποι. Ένας φίλος μου το έθεσε ωραία: "Αν δεν είχες πάει στο πάρτι, δεν έχεις πάθει και το χανγκόβερ". Κάπως έτσι ήταν και για εμάς. Βρισκόμασταν σε μία συνεχή αργή ανάπτυξη και απλά συνεχίσαμε με αυτό τον ρυθμό.
Αναφέρατε τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Το Πίτσμπεργκ διαφέρει από άλλες πόλεις και ως προς αυτό. Έχετε εδώ πολύ μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα -και τα έχετε εδώ και πολλές δεκαετίες- και πολύ μεγάλη παράδοση φιλανθρωπίας. Βοήθησαν αυτά για να ξεπεράσετε την κρίση;
Αναμφισβήτητα. Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα αποτελούν τη διαρκή επανεπένδυση του πλούτου που συσσωρεύτηκε εδώ κατά τη βιομηχανική περίοδο. Οι οικογένειες που ίδρυσαν όλες τις βιομηχανίες που βρίσκονταν εδώ στο Πίτσμπεργκ έχουν αφήσει ως παρακαταθήκη τα φιλανθρωπικά τους ιδρύματα, που όχι μόνο προάγουν παγκόσμιες και εθνικές πρωτοβουλίες, αλλά δίνουν και πολύ μεγάλη έμφαση στην τοπική μας ανάπτυξη. Τα ιδρύματα αυτά ήταν απολύτως απαραίτητα κατά την περίοδο της οικονομικής μας κατάρρευσης, καθώς δε μας άφησαν να σταματήσουμε να προοδεύουμε. Όταν κατέρρευσε η οικονομία μας και άρχισε ο κόσμος να φεύγει για να βρει δουλειά αλλού -αρχίσαμε να "εξάγουμε" νέους ανθρώπους, όπως κάναμε πριν με το χάλυβα-, τα ιδρύματα συνέχισαν να επενδύουν στις τέχνες και τον πολιτισμό, δημιουργώντας εδώ τη μεγαλύτερη πολιτισμική περιφέρεια ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο. Επένδυσαν στα ποτάμια μας, φτιάχνοντας μονοπάτια στις όχθες τους, κοιτάζοντάς τα διαφορετικά από ό,τι είχαμε κάνει ως πόλη για 150 χρόνια πριν. Τα ιδρύματα κατανοούσαν ότι μία μέρα η οικονομία του Πίτσπμπεργκ θα επανέλθει, και τότε αυτές οι επενδύσεις θα πιάσουν τόπο. Είδαν δε τα πανεπιστήμιά μας ως θερμοκοιτίδες για νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οι συνεργασίες τους με τα πανεπιστήμια έβαλαν τον σπόρο για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ακόμα και τις πιο σκοτεινές εποχές της κρίσης, τα ιδρύματα έκαναν πολύ περισσότερα από το απλά να μας βοηθούν να κρατήσουμε το κεφάλι μας στην επιφάνεια, καθώς βουλιάζαμε. Επένδυαν για την ημέρα που το Πίτσμπεργκ θα επέστρεφε δριμύτερο.
Όταν κατέρρευσε η οικονομία μας και άρχισε ο κόσμος να φεύγει για να βρει δουλειά αλλού τα φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης συνέχισαν να επενδύουν στις τέχνες και τον πολιτισμό, δημιουργώντας στο Πίτσμπεργκ τη μεγαλύτερη πολιτισμική περιφέρεια ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο.
Ως πόλη δίνετε μεγάλη έμφαση στην προσέλκυση εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Γιατί έρχονται εδώ; Τι κίνητρα τους δίνετε; Ποια είναι η στρατηγική που ακολουθείτε;
Το μυστικό του Πίτσμπεργκ είναι ότι προσφέρει δύο πράγματα. Έχουμε την τεχνογνωσία και το εργατικό δυναμικό που μπορεί να προσφέρει κάθε μεγάλη πόλη, κάθε παγκόσμιας κλίμακας μητροπολιτικό κέντρο. Τα μεγάλα πανεπιστήμιά μας είναι σαν να λέμε το δικό μας πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης. Οι επιχειρήσεις που έχουν ήδη έρθει, επίσης, με τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα, διαμορφώνουν ένα εργατικό δυναμικό παγκόσμιας κλάσης. Και, ταυτόχρονα, όλα αυτά τα προσφέρουμε με το μέγεθος και το κόστος ζωής μιας μικρής πόλης. Αντίθετα με τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα του κόσμου, όπου το κόστος ζωής είναι εξαιρετικά υψηλό και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να έχουν καλή ποιότητα ζωής λόγω τιμών, στο Πίτσμπεργκ είναι όλα πιο προσιτά, με όλες τις ανέσεις που θα ήθελες να έχεις σε μία μεγάλη πόλη.
Εταιρείες όπως η Uber και Google, δηλαδή, έρχονται εδώ επειδή βρίσκουν υψηλού επιπέδου εργατικό δυναμικό, που δεν θα έβρισκαν εύκολα αλλού;
Πράγματι, τέτοιες επιχειρήσεις θέλουν να έρθουν εδώ γιατί έχουμε συσσώρευση ταλέντου που συναγωνίζεται οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο. Και αυτό θα αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο σε μικρές πανεπιστημιουπόλεις ανά τον κόσμο. Είτε είναι το Αϊντχόβεν, είτε το Τελ Αβίβ. Υπάρχουν πόλεις ανά τον κόσμο που διαθέτουν ερευνητικά κέντρα και έχουν μία ζωντανή ακαδημαϊκή κοινότητα -αυτές έχουν μετατραπεί στις πόλεις του 21ου αιώνα, καθώς προσφέρουν τις δομές που οι επιχειρήσεις αποζητούν. Αν προσθέσεις και την ποιότητα ζωής και τις χαμηλές τιμές, είναι πολύ εύκολο να προσελκύσεις τους ανθρώπους που θα θέλουν τουλάχιστον να δοκιμάσουν.
Ωστόσο, στο θέμα του κόστους ζωής αργά ή γρήγορα τα πράγματα αλλάζουν. Ήμουν χτες στο Ιστ Λίμπερτι, μια περιοχή της πόλης σας όπου εμφανίζονται τα φαινόμενα που βλέπουμε σε όλες τις πόλεις που ακμάζουν γρήγορα: οι τιμές αυξάνονται, οι ντόπιοι εκτοπίζονται, ο χαρακτήρας της κοινότητας αλλάζει. Είναι αυτό ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Πίτσμπεργκ, ή που θα αντιμετωπίσει στο μέλλον; Πώς θα το χειριστείτε;
Το Πίτσμπεργκ στην πορεία της ιστορίας του έχει αποδείξει ότι μπορεί να λύνει μόνο του τα προβλήματά του. Είναι μία πόλη που απλά σηκώνει τα μανίκια και στρώνεται στη δουλειά. Έτσι, ενώ κάποιοι θέλουν να τονίζουν τα προβλήματα του τόπου, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εδώ πέρα που είναι έτοιμοι να δουλέψουν μαζί για να τα λύσουν.
Το βλέπουμε όντως αυτό το φαινόμενο σε κάποιες κοινότητες, πιο συγκεκριμένα σε κάποιες γειτονιές. Αλλά έχουμε ακόμα πολλές, μεγαλύτερες περιοχές που δεν έχουν υποδεχθεί ακόμα επενδύσεις. Ο μέσος όρος τιμής ενός σπιτιού πέρυσι στην πόλη ήταν $135.000 (€120.622,5), ενώ στο Σαν Φρανσίσκο ήταν $1.35 εκατομμύρια (€1,2 εκατ.). Άρα το πρόβλημά εδώ είναι ανεπαίσθητο σε σχέση με αυτό που βιώνουν άλλες πόλεις. Και έχουμε και την πολυτέλεια του χρόνου. Ο μόνος τρόπος να λύσουμε αυτό το θέμα είναι ο ίδιος με τον οποίο αντιμετωπίσαμε την περιβαλλοντική καταστροφή τις δεκαετίες του ’40 και του ’50, την οικονομική πτώση του ’80 και το ’90: η συνεργασία και η προνοητικότητα. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πρόγραμμα που να χρηματοδοτεί οικονομικές κατοικίες, που να χρηματοδοτεί την προσχολική αγωγή, που να επενδύει στις “πράσινες” υποδομές, και που να το κάνει αυτό σε συνεργασία με τα φιλανθρωπικά μας ιδρύματα, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τις ΜΚΟ, και την κυβέρνηση. Όλοι μαζί, λοιπόν, μπορούμε να γεμίσουμε τα κενά που παλαιότερα καλύπτονταν μόνο από την πολιτειακή ή την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, οι οποίες πλέον απέχουν. Καλούμαστε λοιπόν εμείς να παρουσιάσουμε αυτό το πλάνο. Δουλεύοντας, παρεμπιπτόντως, και με τον (τότε) Δήμαρχο της Αθήνας, Γιώργο Καμίνη και με άλλους δημάρχους, εμείς ακολουθούμε ακριβώς αυτή τη στρατηγική ανθεκτικότητας: κοιτάμε τα επόμενα 12 χρόνια και τι χρειάζεται να κάνουμε για να δημιουργήσουμε μία πόλη προσιτή σε όλους. Κοιτάμε το πώς μπορείς να επιτρέψεις την εξέλιξη της τεχνολογίας και ταυτόχρονα πώς αυτή μπορεί να ωφελήσει τα μέλη της κοινωνίας. Το πώς προετοιμάζεις ένα εργατικό δυναμικό για τις δουλειές του μέλλοντος. Πιστεύουμε ότι εμείς εδώ θα έχουμε την ευκαιρία μέσα στα επόμενα 12 χρόνια να δείξουμε τη σωστή κατεύθυνση σε ολόκληρη τη χώρα. Το έχουμε ξανακάνει άλλωστε, όταν αντιμετωπίζαμε τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή όλης της χώρας και δημιουργήσαμε την πρώτη περιβαλλοντική νομοθεσία για την ποιότητα του αέρα, 20 χρόνια πριν καν περάσει κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό του Κογκρέσου και 30 χρόνια πριν από την ίδρυση της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA - Environmental Protection Agency). Το ξανακάναμε όταν οργανωθήκαμε σε συνδικάτα στα χαλυβουργεία μας και ήμασταν οι πρωτοπόροι του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας. Το Πίτσμπεργκ στην πορεία της ιστορίας του έχει αποδείξει ότι μπορεί να λύνει μόνο του τα προβλήματά του. Είναι μία πόλη που απλά σηκώνει τα μανίκια και στρώνεται στη δουλειά. Έτσι, ενώ κάποιοι θέλουν να τονίζουν τα προβλήματα του τόπου, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εδώ πέρα που είναι έτοιμοι να δουλέψουν μαζί για να τα λύσουν.
Αρνητικές πτυχές στις επενδύσεις από εταιρείες τεχνολογίας αλλά και γενικότερα από την οικονομική ανάπτυξη υπάρχουν για τις πόλεις;
Πολλές. Φτάνει να δούμε τις πόλεις που έχουν αναπτυχθεί γρήγορα χωρίς να μπορούν να προσφέρουν τον αντίστοιχο αριθμό κατοικιών στους εργαζόμενους. Όποτε συμβαίνει αυτό και υπάρχει μικρή προσφορά κατοικιών, ανεβαίνουν οι τιμές. Υπάρχει, επίσης, το θέμα της μεταφοράς. Τον 20ό αιώνα το ζητούμενο για τις επιχειρήσεις και τις πόλεις ήταν το πώς το προϊόν θα φτάσει στην αγορά. Τον 21ο αιώνα το ζητούμενο είναι το πώς οι εργαζόμενοι θα φτάσουν στη δουλειά τους. Άρα πρέπει να αυξήσουμε τους τρόπους μεταφοράς και τις δυνατότητες που προσφέρονται ώστε να υπάρχει κινητικότητα. Ταυτόχρονα, χρειάζεται διαρκής επιμόρφωση των εργαζομένων, καθώς πολλές από τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται αφορούν την τεχνολογία. Και είναι σημαντικό όλοι να έχουν πρόσβαση σε αυτήν την εκπαίδευση, αλλιώς οι ευκαιρίες που δημιουργούνται θα αφορούν μόνο λίγους. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να επενδύσουμε στην εκπαίδευση από όσο πιο νωρίς γίνεται, πριν από το γυμνάσιο ακόμη. Θα έλεγα λοιπόν πως αυτές είναι οι 3 μεγαλύτερες προκλήσεις. Αν δεν αντιμετωπιστούν επαρκώς, θα δούμε την ίδια απόκλιση που είδαμε και το 1920, μεταξύ των ανθρώπων που διαχειρίζονταν τα χαλυβουργεία και τους άλλους –σαν τους παππούδες μου– που δούλευαν σε αυτά.
Πόσο σημαντική είναι η τοπική αυτοδιοίκηση στις ΗΠΑ; Πόση ισχύ έχει ένας δήμαρχος; Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει, ανεξάρτητα από την κεντρική κυβέρνηση;
Η αυτονομία των τοπικών κυβερνήσεων έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, μετά την εκλογή του Προέδρου Τραμπ. Οι πόλεις έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι η συνεργασία που είχαμε με την κυβέρνηση Ομπάμα όχι απλά έχει τελειώσει, αλλά πολλά από τα βήματα που κάναμε έχουν αντιστραφεί. Νομίζω ότι και ο υπόλοιπος κόσμος το βλέπει αυτό σε διεθνές επίπεδο. Αλλά εμείς το βλέπουμε σε τοπικό επίπεδο. Έτσι οι πόλεις έχουν γίνει πιο δημιουργικές. Δημιουργούμε νέα προγράμματα, νέες πηγές εσόδων για να τηρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα οι πόλεις εστίαζαν σε δύο βασικά θέματα: τη δημόσια ασφάλεια και τα δημόσια έργα. Στο να υπάρχουν δρόμοι και στο να υπάρχει αστυνόμευση, δηλαδή. Αυτά ήταν τα πρωταρχικά ζητήματα. Σήμερα, οι πόλεις συνειδητοποιούν ότι για να είσαι ανταγωνιστικός πρέπει να επενδύσεις στην προσχολική αγωγή, αλλά κανένα τέτοιο πρόγραμμα δεν πρόκειται να έρθει από τη Ουάσινγκτον. Γενικά, δεν βγαίνουν τέτοια προγράμματα ούτε από τις πολιτειακές κυβερνήσεις. Οπότε οι δήμαρχοι στις πόλεις ψάχνουν εναλλακτικούς τρόπους για να χρηματοδοτήσουν τέτοια πράγματα. Αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα με τις ραγδαία αυξανόμενες τιμές των κατοικιών, αλλά δεν υπάρχουν εθνικές πολιτικές ή προγράμματα για να μας βοηθήσουν. Οπότε ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να επιδοτήσουμε οικονομικές κατοικίες. Επίσης καταλαβαίνουμε ως δήμαρχοι την ανάγκη για πράσινες υποδομές, ειδικά όσον αφορά τα συστήματα ύδρευσης, και το πώς θα μειώσουμε το αποτύπωμα άνθρακα. Δεν υπάρχουν κεντρικά ή πολιτειακά προγράμματα για να μας βοηθήσουν, άρα και πάλι πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς τη λύση. Γενικότερα οι προτεραιότητες των αμερικανικών πόλεων δεν βρίσκουν ανταπόκριση στην κεντρική ή πολιτειακή κυβέρνηση. Τη λύση καλούνται να τη δώσουν δημιουργικοί, καινοτόμοι δήμαρχοι.
Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα οι πόλεις εστίαζαν σε δύο βασικά θέματα: τη δημόσια ασφάλεια και τα δημόσια έργα. Αυτά ήταν τα πρωταρχικά ζητήματα. Σήμερα, οι πόλεις συνειδητοποιούν ότι για να είσαι ανταγωνιστικός πρέπει να επενδύσεις στην προσχολική αγωγή.
Μπορείτε να μου δώσετε ένα παράδειγμα πηγής χρηματοδότησης που τώρα χρησιμοποιεί η πόλη σας, το οποίο, ας πούμε, δεν υπήρχε πριν από δέκα χρόνια;
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα νέας ροής εσόδων που δεν υπήρχε καν πέρυσι. Αυξήσαμε τον φόρο μεταβίβασης κατά 1%. Ναι μεν αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που κάποιος αγοράζει ένα σπίτι στην πόλη του Πίτσμπεργκ θα πρέπει να πληρώσει ένα επιπλέον 1% (αυτό μοιράζεται συνήθως μεταξύ του αγοραστή και του πωλητή) αλλά, επιπλέον, σημαίνει ότι κάθε φορά που κάποιος που δεν είναι από εδώ αγοράζει έναν ουρανοξύστη, βάζουμε αυτό το 1% σε ένα ταμείο οικονομικής κατοικίας, που βοηθάει ντόπιους χαμηλού εισοδήματος να διατηρήσουν τις κατοικίες τους ή να αγοράσουν καινούριες. Έχουμε δημιουργήσει μια συμβουλευτική επιτροπή που μας βοηθά να βρούμε τα σχετικά προγράμματα που χρειάζεται να επιδοτηθούν.
Όσον αφορά το μέλλον, ποιες είναι οι κυριότερες προκλήσεις για την πόλη σας τα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια; Και μια δεύτερη, σχετική ερώτηση: από τα προγράμματα που είτε σχεδιάζετε είτε βρίσκονται υπό εξέλιξη, ποια θεωρείτε τα σημαντικότερα;
Οι απαντήσεις και στις δύο ερωτήσεις περιλαμβάνονται στο One PGH. Το One PGH είναι ένα πρόγραμμα που έχουμε σχεδιάσει, ένα στρατηγικό σχέδιο που επικεντρώνεται στα επόμενα δώδεκα χρόνια. Λέει πως εάν σε αυτό το διάστημα θέλουμε να φτιάξουμε μία πόλη φιλόξενη για όλους, και αν είναι να εκμεταλλευτούμε όντως αυτή τη “νέα οικονομία” που αναπτύσσεται στο Πίτσμπεργκ, τότε υπάρχουν 10 πρωτοβουλίες στις οποίες θα πρέπει να επικεντρώσουμε. Οι δέκα πρωτοβουλίες είναι η νέα γενιά, το εργατικό δυναμικό και η επιχειρηματικότητα, οι προσιτές κατοικίες, η υγεία και η ευεξία, οι μεταφορές, οι κρίσιμες υποδομές, οι τέχνες και ο πολιτισμός, η περιβαλλοντική ψυχαγωγία, οι πράσινες υποδομές, και η δράση για την κλιματική αλλαγή. Απ’ αυτά τα 10 πράγματα έχουν γεννηθεί 46 συγκεκριμένα έργα που πρέπει να χρηματοδοτηθούν μέσα στα επόμενα δώδεκα χρόνια, με κόστος 4 δισ. δολάρια. Η δουλειά μου ως δήμαρχος είναι να εξασφαλίσω τους πόρους, να βρω τους σωστούς κρατικούς οργανισμούς για συνεργασία, και μετά να χτυπήσω τις πόρτες των επιχειρήσεων, των μεγάλων ΜΚΟ και των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων για να εξασφαλίσω το υπόλοιπο 15-20% αυτού του ποσού. Επειδή αυτή η δέσμευση επηρεάζει τους ανθρώπους (People), τον πλανήτη (Planet), τον τόπο μας (Place), και την επίδοσή μας (Performance), το ονομάσαμε P4. Ετοιμάσαμε και μία σχετική έκθεση. Μπορώ να σας τη δείξω αλλά δεν μπορώ να σας τη δώσω, γιατί δεν είναι ακόμα έτοιμη για δημοσίευση.1
Αυτό το σχέδιο θυμίζει στρατηγικά σχέδια που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε επίπεδο κράτους. Και πολλά από τα θέματα είναι θέματα που θα περίμενε κανείς να αντιμετωπίζονται από την κεντρική κυβέρνηση και όχι από κάθε πόλη ξεχωριστά. Αντιλαμβάνομαι ότι παγκοσμίως η τάση θέλει τις πόλεις να αναλαμβάνουν περισσότερες πρωτοβουλίες, αλλά εσείς ως δήμαρχος, και ως ενεργό μέλος του Δημοκρατικού κόμματος, τι θα περιμένατε από την κεντρική κυβέρνηση; Τι θα θέλατε από το Λευκό Οίκο ενόψει και των εκλογών του 2020;
Όποιος κι αν είναι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία το 2020, θα πρέπει να υιοθετήσει ένα Αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ. Και αυτό το Αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ θα πρέπει να επενδύει στους τομείς του 21ου αιώνα, ειδικά για αυτούς που νιώθουν ότι έχουν μείνει πίσω από τις τεχνολογικές εξελίξεις.
Δε γνωρίζω ποιος θα είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία το 2020, αλλά γνωρίζω πως για το καλό των πόλεων και για την εξέλιξή τους μέσα στην επόμενη δεκαετία, είναι κρίσιμο να έχουμε ένα συνεργάτη ο οποίος θα υποστηρίζει τις πρωτοβουλίες μας και θα μας επιτρέπει να παίρνουμε κι άλλες. Υπό την κυβέρνηση Ομπάμα, μιλούσαμε με τον Λευκό Οίκο κάθε εβδομάδα. Ο Πρόεδρος επισκέφθηκε το Πίτσμπεργκ εφτά φορές όσο ήμουν Δήμαρχος. Οπότε, μακάρι να ήξερα πώς θα είναι ο ιδανικός υποψήφιος των Δημοκρατικών, αλλά θα πρέπει αυτός ή αυτή να γνωρίζει το εξής: υπάρχουν 10 κρίσιμες Πολιτείες που τελικά θα αποφασίσουν ποιος θα εκλεγεί Πρόεδρος. Δεν πρέπει να κερδίσουμε στη Νέα Υόρκη, στην Καλιφόρνια, στη Μασαχουσέτη για να τα πάμε καλά. Δε μας βοηθάει αυτή η στρατηγική. Πρέπει να κερδίσουμε στο Μίσιγκαν, στο Οχάιο, στην Πενσυλβάνια, στο Γουισκόνσιν. Και για να κερδίσουμε πρέπει να καταλάβουμε ότι η κάτοικος, λ.χ., του Ιστ Λίμπερτυ, εδώ, που βλέπει μια νέα πολυκατοικία να χτίζεται και ξέρει ότι δεν έχει τα χρήματα να μείνει εκεί, που βλέπει το νέο εστιατόριο να χτίζεται αλλά δεν μπορεί να πάει να φάει εκεί με την κόρη της, που βλέπει τη νέα ξενοδοχειακή μονάδα να χτίζεται και ξέρει ότι δεν μπορεί να μείνει εκεί… αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει μέλλον στο Πίτσμπεργκ. Νιώθει εξόριστη. Αλλά έτσι νιώθει και ο ανθρακωρύχος στο Γκριν Κάουντυ,2 ο οποίος είναι εγκλωβισμένος σε μία αδιέξοδη δουλειά καθώς κλείνουν τα ανθρακωρυχεία. Αυτός ο άνθρωπος δεν βλέπει πώς θα μπορούσαν τα παιδιά του να παραμείνουν στην περιοχή τους και πώς θα έχουν μία ελπίδα για το μέλλον. Οπότε, όποιος κι αν είναι ο υποψήφιος, θα πρέπει να υιοθετήσει ένα Αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ. Και αυτό το Αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ θα πρέπει να επενδύει στους τομείς του 21ου αιώνα, ειδικά για αυτούς που νιώθουν ότι έχουν μείνει πίσω από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Η τεχνολογία τρέχει πιο γρήγορα από την ικανότητά μας να δώσουμε σε όλους ίσες ευκαιρίες για το μέλλον. Αλλά αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς θα φτιάξουμε ανεμογεννήτριες με αμερικανικό ατσάλι απ’ το Οχάιο, πώς θα χτίσουμε ηλιακούς συλλέκτες στο Μίσιγκαν και πώς θα τους κατασκευάσουμε στη Δυτική Βιρτζίνια, τότε ξαφνικά βλέπεις ανθρώπους που δεν είχαν μέλλον να αλλάζουν στάση, να πιστεύουν πως, ναι, υπάρχει μέλλον για εμάς. Αντίθετα, αν πάμε στη Δυτική Βιρτζίνια και πούμε στον κόσμο ότι "θα σας κάνουμε όλους προγραμματιστές" θα χάσουμε. Θα πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει ένας τρόπος να πάρουμε το κεντρικό μήνυμα του Δημοκρατικού κόμματος και να απευθυνθούμε με αυτό σε εκείνους που ψήφισαν Τραμπ. Ότι στα αλήθεια επενδύουμε και πάλι στις περιοχές τους. Και σε όσους έχτισαν την Αμερική πριν από 100 χρόνια, θα τους πούμε ότι ήρθε η ώρα να την ξαναχτίσουν.
Αυτό δεν ακούγεται τόσο σαν Σχέδιο Μάρσαλ, όσο σαν το New Deal του Ρούσβελτ.
Οι Γερμανοί, που είχαν την ίδια ιδέα, την ονόμασαν “Πράσινη Νέα Συμφωνία” (Green New Deal). Εγώ το ονομάζω Σχέδιο Μάρσαλ γιατί ο Στρατηγός Μάρσαλ ήταν από τα μέρη μας, απ’ την Πενσυλβάνια, και όπως τότε βοήθησε να ξαναχτιστούν οι οικονομίες των χωρών που καταστράφηκαν από τον πόλεμο, έτσι και τώρα μπορεί ένα αντίστοιχο σχέδιο να εφαρμοστεί σε περιοχές που έχουν καταστραφεί οικονομικά και να τις ενώσει με το μέλλον.
Σημειώσεις
[1] H έκθεση, ένα στρατηγικό σχέδιο για τα επόμενα 12 χρόνια του Πίτσμπεργκ, έχει εν τω μεταξύ δημοσιευτεί και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: https://pittsburghpa.gov/onepgh/.
[2] Επαρχιακή κωμόπολη στην Πενσυλβάνια.
