H Πατρίς Τουόμι είναι διευθύντρια του Τμήματος Συνεργατικής Εκπαίδευσης και Σταδιοδρομιών του Πανεπιστημίου του Λίμερικ, του πιο ανταγωνιστικού πανεπιστημίου της Ιρλανδίας. Μας μίλησε στο πλαίσιο της έρευνας της διαΝΕΟσις για τις άμεσες ξένες επενδύσεις στην χώρα.
Πού οφείλει το πανεπιστήμιο αυτή την υψηλή ανταγωνιστικότητα;
Ο πρώτος πρόεδρος του πανεπιστημίου μας, ο Δρ. Έντουαρντ Γουόλς, είχε αμερικανικό υπόβαθρο. Και πρότεινε κάτι επαναστατικό: να υπάρχει για όλους τους φοιτητές ένα υποχρεωτικό διάστημα πρακτικής άσκησης 6-8 μηνών σε κάποια επιχείρηση, που να είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα σπουδών. Η ιδέα του προσέκρουσε σε εμπόδια, υπήρξε αντίσταση, τα άλλα πανεπιστήμια την είχαν θεωρήσει τότε ωφελιμιστική. Αλλά εμείς το κάναμε. Και το ονομάσαμε "συνεργατική εκπαίδευση" (cooperative education). Είναι το μεγαλύτερο πρόγραμμα στην Ευρώπη.
Πώς βρίσκουν οι φοιτητές τον εργοδότη τους;
Εμείς το κάνουμε γι’ αυτούς. Και το πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό. Κάποιος που σπουδάζει μηχανικός θα κάνει την άσκησή του στην αρχή του τρίτου χρόνου των σπουδών του, από τον Ιούνιο έως τον Ιανουάριο. Κάποιος που σπουδάζει επιστήμες θα πάει από τον Ιανουάριο έως τον Αύγουστο. Ο κανόνας είναι ότι ο φοιτητής κάνει αίτηση σε πέντε-έξι θέσεις και δέχεται την πρώτη προσφορά. Δεν μπορεί κάποιος να αποφοιτήσει χωρίς να έχει ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση. Το εγχείρημα είναι τεράστιο, από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο πρέπει να στέλνουμε κάπου 2.100 φοιτητές. Αλλά έχει μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα να μας έχουν μιμηθεί και άλλα πανεπιστήμια.
Πληρώνονται οι φοιτητές στη διάρκεια της άσκησής τους;
Βεβαίως –αν και το ύψος της αμοιβής τους εξαρτάται από το αντικείμενο της δουλειάς. Οι τέχνες, για παράδειγμα, πληρώνονται λιγότερο. Το κόστος καλύπτεται εξ ολοκλήρου από τον εργοδότη, το ιρλανδικό κράτος δεν έχει καμιά ανάμειξη. Και όταν η άσκηση γίνεται μέσω του Erasmus, υπάρχει ένα επιπλέον ποσό για τον ασκούμενο, που μπορεί να φτάνει τα 300 ευρώ.
Μπορεί να κάνει κάποιος άσκηση και στο εξωτερικό;
Το 20% περίπου των φοιτητών μας κάνουν αυτή την επιλογή. Και η χώρα εξαρτάται από την ανάγκη του καθενός για περιπέτεια. Ένας φοιτητής δημοσιογραφίας μπορεί, για παράδειγμα, να πάει στην Αργεντινή. Άλλοι έχουν πολύ συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, κάποιος μπορεί να πάει στη Διαστημική Υπηρεσία της Γερμανίας ή στην Boeing –αν και παραδέχομαι δεν είναι η καλύτερη εποχή γι’ αυτή την εταιρεία.
Το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών της χώρας σας με έχει προσκαλέσει στο παρελθόν να παρουσιάσω την ιδέα της πρακτικής άσκησης των φοιτητών, και σε έναν βαθμό έχει προχωρήσει, αλλά η άσκηση είναι προαιρετική, δεν αποτελεί μέρος του ελληνικού προγράμματος σπουδών.
Αναρωτιόμαστε γιατί δεν εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα και στην Ελλάδα…
Το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών της χώρας σας με έχει προσκαλέσει στο παρελθόν να παρουσιάσω αυτή την ιδέα, και σε έναν βαθμό έχει προχωρήσει, αλλά η άσκηση είναι προαιρετική, δεν αποτελεί μέρος του ελληνικού προγράμματος σπουδών. Είναι πάντως κάτι ρεαλιστικό, διαθέσιμο και αποτελεσματικό. Το 75% των εργοδοτών που απασχολούν φοιτητές για άσκηση προσλαμβάνουν στη συνέχεια και πτυχιούχους. Σκεφτείτε το λίγο: άλλη εικόνα έχεις από μια συνέντευξη που κρατά μία ώρα κι άλλο από μια γνωριμία που κρατά οκτώ μήνες. Επιπλέον, η άσκηση παρακολουθείται και αξιολογείται από πανεπιστημιακούς, κάτι που ενισχύει ακόμη περισσότερο τους δεσμούς του πανεπιστημίου με τη βιομηχανία.
