Βελτιώνοντας Το Σύστημα Υγείας

Για τη Βελτίωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας

Ηπροστασία της υγείας του πληθυσμού προϋποθέτει την αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο οφείλει να προσφέρει δωρεάν και ισότιμες υπηρεσίες υγείας σε όλους τους πολίτες. Οι χρόνιες, όμως, παθογένειες του συστήματος (έλλειψη σχεδιασμού, ανεπαρκής διοίκηση, υποβαθμισμένη ποιότητα, υποχρηματοδότηση, κ.ά.). καθώς και η επιπρόσθετη έλλειψη υλικών, οικονομικών και ανθρώπινων πόρων λόγω οικονομικής κρίσης, καθιστούν τη λειτουργία του Ε.Σ.Υ ιδιαίτερα προβληματική. Το γεγονός αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις στην υγεία του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα των φτωχότερων κοινωνικό-οικονομικών στρωμάτων. Για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης ακολουθούν κατευθύνσεις πολιτικής οι οποίες διαμορφώθηκαν από την ομάδα μελέτης του Ι.Κ.Π.Ι, που εστιάζονται κυρίως στα ευρήματα της παρούσας έρευνας, με κάποιες από αυτές να έχουν άμεσο δυνητικό ορίζοντα εφαρμογής και με άλλες να συναρτώνται από τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας.

Οι προτάσεις

1. Διαμόρφωση εθνικής πολιτικής υγείας με βάση τις ανάγκες υγείας του ελληνικού πληθυσμού, δίνοντας έμφαση στα μείζονα νοσολογικά προβλήματα. Εθνική πολιτική υγείας που με την απαραίτητη διακομματική στήριξη, θα σχεδιάσει τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, θα προγραμματίσει τη βέλτιστη κατανομή πόρων και θα θέσει στο επίκεντρο την ολοκληρωμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και φροντίδα για κάθε Έλληνα πολίτη, σύμφωνα με τους στόχους της Ε.Ε για το 2020.

Η Εθνική Πολιτική Υγείας θα πρέπει να θέτει μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους, οι οποίοι να εκφράζονται ποσοτικά ώστε να μπορεί να αξιολογείται η διαδικασία επίτευξής τους, καθώς και το τελικό αποτέλεσμα.

2. Ενίσχυση της χρηματοδότησης του Ε.Σ.Υ, ώστε οι δημόσιες δαπάνες υγείας να αντιστοιχούν τουλάχιστον στο 6% του Α.Ε.Π (από 5% που είναι σήμερα). Η ενίσχυση της χρηματοδότησης θα πρέπει να προέλθει από νέες ρυθμίσεις, λόγω της μεγάλης ανεργίας και της γενικότερης αδυναμίας της κοινωνικής ασφάλισης να συνεισφέρει, όπως κατά το παρελθόν, το 25-30% των δημοσίων δαπανών. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να υπάρξει:

Σταθερή δέσμευση για χρηματοδότηση του τομέα της υγείας με το ποσό της τάξης του 6% του Α.Ε.Π. Κατανομή του ποσού αυτού σε περιφερειακή βάση και "πριμοδότηση" της τήρησης των περιφερειακών προϋπολογισμών. Σε περίπτωση διαπεριφερειακών ροών, οι πόροι θα πρέπει να μεταβιβάζονται αναλόγως.
Διεύρυνση της χρηματοδοτικής βάσης με διαρθρωτικές αλλαγές και εναλλακτικές πηγές, όπως ο υπολογισμός των ασφαλιστικών εισφορών με πρόσθετο κριτήριο την προστιθέμενη αξία.
Εκλογίκευση του χρηματοδοτικού μοντέλου με την επιτάχυνση των χρηματοδοτικών ροών (από το Υπουργείο Οικονομικών προς τους βασικούς φορείς του Υπουργείου Υγείας, ήτοι, τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ και το Ε.Σ.Υ) και τη σταδιακή μετάβαση σε ένα υπόδειγμα με κύρια πηγή χρηματοδότησης τη φορολογία. Στο ζήτημα αυτό έχουν υποβληθεί ενδιαφέρουσες μελέτες, όπως για την «Εθνική Ασφάλιση Υγείας», που προβλέπεται σταδιακή κατάργηση των εισφορών, που σήμερα ανέρχονται περίπου στα 4 δισ. ευρώ, που μπορεί να καλυφθεί από επιπλέον φόρους που θα προκύψουν, λόγω της κατάργησης των εισφορών, από την αύξηση του εισοδήματος, αύξησης της κατανάλωσης, αύξηση της επιχειρηματικής και επαγγελματικής δραστηριότητας.
Εισαγωγή της μακροοικονομικής πολιτικής του «κοινωνικού Φ.Π.Α», σε περιορισμένη έκταση για να μην επηρεαστεί περαιτέρω η φορολόγηση της κατανάλωσης, γεγονός που δυσχεραίνει την ανάπτυξη της οικονομίας. Πρόκειται για αντικατάσταση μέρους των ασφαλιστικών εισφορών από έσοδα του Φ.Π.Α, με μετακύλιση ενός τμήματος της χρηματοδότησης της ασφάλισης από τις εισφορές υγείας προς την κατανάλωση. Καθορισμός μέρους του υφιστάμενου Φ.Π.Α ως έμμεσου φόρου για την κοινωνική ασφάλιση.
Αύξηση φόρων σε ανθυγιεινά προϊόντα οινοπνεύματος, καπνού και «μη υγιεινών τροφών», οι οποίοι θα διατίθενται για τις δημόσιες δαπάνες υγείας.
Εισαγωγή σφαιρικών-κλειστών προϋπολογισμών ανά περιοχή ευθύνης (περιφέρεια, νομός, δήμος) και κατανομή των υφιστάμενων πόρων ανά περιοχή, ανάλογα με τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού κάθε περιοχής.
Αποζημίωση των μονάδων βάσει της αξίας – ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών και όχι μόνο του όγκου.
Επαναφορά του «εισιτηρίου» για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, με απαλλαγή όμως ευπαθών ομάδων του πληθυσμού (άνεργοι, χρόνιοι πάσχοντες, φτωχά στρώματα, κ.ά.).

3. To EΣΥ πρέπει να μετατραπεί από κακοδιοικούμενη δημόσια υπηρεσία σε σύγχρονο δημόσιο οργανισμό με νέο νόμο «επανίδρυσης», γεγονός που θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα του συστήματος. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να υπάρξει:

Κεντρικό όργανο σχεδιασμού,συντονισμού,ελέγχου και αξιολόγησης του Ε.Σ.Υ και θεσμοθέτηση θέσης Γενικού Διευθυντή Ε.Σ.Υ. Η αξιολόγηση πρέπει να είναι πολυπαραγοντική και να περιλαμβάνει υποδομές, υπηρεσίες και προσωπικό.
Επιλογή διοικήσεων στα νοσοκομεία μέσω Α.Σ.Ε.Π και με βάση συγκεκριμένα επιστημονικά και τεχνοκρατικά προσόντα και εφαρμογή σύγχρονων μεθόδων managment, προκειμένου να μετατραπούν τα νοσοκομεία σε αποτελεσματικές επιχειρησιακές μονάδες.
Σύνταξη νέων Οργανισμών ανά υγειονομική περιφέρεια, οι οποίες θα πρέπει να έχουν διευρυμένες αρμοδιότητες, με στόχο την καλύτερη στελέχωση των δομών και την αξιοποίηση των ανθρώπινου δυναμικού για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών.
Επανασχεδιασμός των νοσοκομειακών κλινικών και εργαστηρίων, στο πλαίσιο των νέων περιφερειακών Οργανισμών, προκειμένου να γίνουν οι αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, με συγχωνεύσεις-ενοποιήσεις μονάδων και ορθολογική ανακατανομή τους και με τη δημιουργία νοσοκομείων και κλινικών αναφοράς για εξειδικευμένα νοσήματα, σύμφωνα με τις ανάγκες υγείας του πληθυσμού κάθε περιφέρειας.
Ενίσχυση του επιτελικού ρόλου των Υ.Π.Ε στον σχεδιασμό, συντονισμό, έλεγχο, αξιολόγηση και κατανομή προϋπολογισμού σε κάθε υγειονομική περιφέρεια.
Δημιουργία Μονάδων Χρονίων Νοσημάτων με τη συμμετοχή των γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων και επαγγελματιών υγείας. Οι Μονάδες αυτές θα μπορούν να στεγάζονται σε νοσοκομεία ή σε Κέντρα Υγείας.
Ενίσχυση του «ηγετικού» ρόλου των γιατρών, με αυξημένες αρμοδιότητες στον Διευθυντή-Συντονιστή για τη διαχείριση του κλινικού ή εργαστηριακού προϋπολογισμού, τις προσλήψεις και το κλινικό ή εργαστηριακό έργο.
Επέκταση της ηλεκτρονικής υγείας (e-health) σε όλους τους τομείς και δημιουργία ηλεκτρονικής κάρτας υγείας για κάθε πολίτη, που θα στηρίζεται στον ενιαίο Ηλεκτρονικό Φάκελο Υγείας (ΗΦΥ), στο πλαίσιο ενός ολοκληρωμένου προγράμματος ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
Διαμόρφωση ενός βασικού πακέτου παροχών, που θα περιλαμβάνει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγειάς, τη Νοσοκομειακή περίθαλψη και την Πρόληψη. Οι παροχές αυτές θα παρέχονται σύμφωνα με συγκεκριμένα πρωτόκολλα για κάθε ιατρική πράξη.
Εφαρμογή νέου μισθολογίου γιατρών, όπου οι αμοιβές θα καθορίζονται από τη θέση ευθύνης και την απόδοση των μονάδων τους.
Ένταξη του ιδιωτικού τομέα στον ευρύτερο σχεδιασμό για την υγεία στο πλαίσιο κοινών κανόνων με τις δημόσιες δομές και συγκεκριμένων θεσμικών ρυθμίσεων, που θα προάγουν τη συμπληρωματικότητα και τη συνεργασία, ιδιαίτερα σε περιοχές ή τομείς όπου ανεπαρκεί ο δημόσιος τομέας.
Εφαρμογή νέου συστήματος ιατρικής εκπαίδευσης στη βάση των προτάσεων που είχαν διατυπωθεί από την αρμόδια επιτροπή του ΚΕΣΥ την περίοδο 2013-14.
Ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα αποφάσεων του συστήματος υγείας και δημιουργία θεσμών κοινωνικού ελέγχου με τη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων σε κάθε ΥΠΕ, προκειμένου το δημόσιο σύστημα υγείας να καταστεί «ασθενοκεντρικό».

Για την Ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και των Υπηρεσιών Πρόληψης

Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (Π.Φ.Υ) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα τον αδύνατο κρίκο του δημόσιου συστήματος υγείας, λόγω του πολυκερματισμού, της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης. Η δημιουργία του Ε.Ο.Π.Υ.Υ και η υπαγωγή των πολυϊατρείων του Ι.Κ.Α στο Π.Ε.Δ.Υ του Ε.Σ.Υ, οδήγησαν στην αναγκαία ενοποίηση του δημόσιου συστήματος Π.Φ.Υ, αλλά η υποχρηματοδότηση και η υποστελέχωση όχι μόνο παραμένουν αλλά έχουν ενταθεί λόγω της οικονομικής κρίσης. Η δε πρωτογενής πρόληψη για την καταπολέμηση των παραγόντων κινδύνου και η δευτερογενής πρόληψη για την έγκαιρη διάγνωση, παραμένουν υποβαθμισμένες στις προτεραιότητες της πολιτείας, στις πρακτικές των γιατρών και στη συνείδηση των πολιτών, παρά το γεγονός, ότι διεθνώς υποστηρίζεται ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης το πιο σημαντικό μέτρο στον τομέα της υγείας είναι η υποκατάσταση της νοσοκομειακής περίθαλψης με την ενίσχυση της Π.Φ.Υ και της πρόληψης.

Η σημασία της Π.Φ.Υ αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, λόγω του γεγονότος ότι το ένα τέταρτο των εισαγωγών στα νοσοκομεία είναι επανεισαγωγές χρονίως πασχόντων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν νωρίτερα και έγκαιρα στο πρωτοβάθμιο επίπεδο. Στις δε εφημερίες των νοσοκομείων, τα μισά περιστατικά είναι πρωτοβάθμια, ενώ οι ροές των ασθενών από την περιφέρεια στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα είναι ακόμα μεγάλες καταπονώντας τα μεγάλα νοσοκομεία.

Οι προτάσεις

1. Ενίσχυση με Π.Φ.Υ- πρόληψης με αύξηση της χρηματοδότησης, έτσι ώστε να ανέρχεται τουλάχιστον στο 15% της δημόσιας δαπάνης υγείας.

2. Ενίσχυση των νέων εξωνοσοκομειακών μονάδων και υπηρεσιών, όπως είναι οι Μονάδες Ημερήσιας Νοσηλείας (Μ.Η.Ν), τα χειρουργεία ημέρας, η νοσηλεία στο σπίτι, οι μονάδες χρόνιων πασχόντων.

3. Άμεση δημιουργία του θεσμού του οικογενειακού γιατρού στα 350 Κέντρα Υγείας και σε κάθε δήμο της χώρας, με την αξιοποίηση των γενικών γιατρών και των γιατρών συναφών ειδικοτήτων (παθολόγοι και παιδίατροι) του δημόσιου και του συμβεβλημένου ιδιωτικού τομέα.

4. Σύσταση ειδικών ομάδων υγείας για τη διαχείριση χρόνιων νοσημάτων, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, κ.ά.

5. Ενίσχυση και βελτίωση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και των δράσεων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, καθώς και των δομών φροντίδας της ψυχικής υγείας (ξενώνες, κέντρα ημερήσιας φροντίδας , κατ’ οίκον φροντίδα, κ.ά.), με έμφαση στις ανοικτές δομές και δράσεις κοινωνικά και τοπικά ενταγμένες. Ένταξη της διαχείρισης των εξαρτήσεων στις δομές Π.Φ.Υ, κατόπιν σχετικής εκπαίδευσης.

Για την Ενίσχυση του Ε.Ο.Π.Υ.Υ

Παρά το θετικό γεγονός της ενοποίησης των ταμείων υγείας του Ε.Ο.Π.Υ.Υ και τη σωστή παραχώρηση των πολυϊατρείων του Ι.Κ.Α στο Π.Ε.Δ.Υ του Ε.Σ.Υ, ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υποχρηματοδότησης και αποσαφήνισης του θεσμικού του ρόλου, ως αγοραστή και όχι πλέον ως παρόχου υπηρεσιών υγείας.

Oι προτάσεις

1. Αποδέσμευση του Ε.Ο.Π.Υ.Υ από την εποπτεία του Υπουργείου Υγείας και υπαγωγή του στον τομέα ευθύνης του Υπουργείου Εργασίας – Κοινωνικών Ασφαλίσεων ή Οικονομικών ανάλογα με το μοντέλο χρηματοδότησης, με θεσμοθέτηση όμως της διοικητικής και οικονομικής ανεξαρτησίας του.

2. Μετατροπή του σε ένα ισχυρό διαπραγματευτή για την αγορά υπηρεσιών υγείας, με κριτήρια της ποιότητα και το κόστος των υπηρεσιών.

3. Δημιουργία σαφών και ενιαίων κανόνων μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα για την αγορά υπηρεσιών υγείας από τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ.

4. Υιοθέτηση νέων μεθόδων διαπραγμάτευσης, όπως π.χ. οι συμφωνίες όγκου-τιμής και οι συμφωνίες καταμερισμού του ρίσκου.

Για την Πρόσβαση στα Φάρμακα

Ένα από τα βασικά ευρήματα της παρούσας έρευνας είναι η δυσκολία πρόσβασης στα αναγκαία φάρμακα, κυρίως λόγω κόστους και ιδιαίτερα για τα κατώτερα κοινωνικό-οικονομικά στρώματα. Παρά το γεγονός ότι έχει επέλθει σημαντικός εξορθολογισμός στη δημόσια φαρμακευτική δαπάνη , η συνεχιζόμενη εμμονή των «θεσμών» για περαιτέρω μειώσεις δημιουργεί βάσιμες ανησυχίες για ανεπαρκή φαρμακευτική περίθαλψη. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ολοκληρωθεί ο εξορθολογισμός στον τομέα του φαρμάκου με ειδικά μέτρα για τη διευκόλυνση της πρόσβασης των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.

Οι προτάσεις

1. Εφαρμογή νέου συστήματος τιμολόγησης των φαρμακευτικών σκευασμάτων, κυρίως με αλλαγές στο καλάθι των χωρών αναφοράς και μείωση του αριθμού των χωρών που χρησιμοποιούνται για την άντληση στοιχείων τιμών. Η σύνθεση ενός καλαθιού με λιγότερες χώρες θα έχει ως αποτέλεσμα να απλουστευθούν οι υπολογισμοί των τιμών καθώς και η όποια μετέπειτα προσπάθεια επαλήθευσης ή ανανέωσης. Έτσι θα μειωθούν οι παράλληλες εξαγωγές και η απόσυρση φαρμάκων, που αποτελούν τις βασικές αιτίες των παρατηρούμενων ελλείψεων. Όσον αφορά στα off patent ή τα γενόσημα φάρμακα, προτείνεται ένας αλγόριθμος με ποσοστιαία μείωση σε σύγκριση με την τιμή του πρωτοτύπου (έναντι της υιοθέτησης του συστήματος των τιμών αναφοράς άλλων χωρών).

2. Αύξηση του μεριδίου της αγοράς των γενόσημων φαρμάκων με ειδικά προγράμματα προώθησης και την ένταξη των πρωτοκόλλων συνταγογράφησης στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

Κατάργηση της έντυπης ηλεκτρονικής συνταγής με την ηλεκτρονική μεταβίβαση στον φαρμακοποιό και τον αποκλεισμό κάθε δυνατότητας επανάληψης της συνταγής μέχρι εξαντλήσεώς της.

4. Διευκόλυνση της πρόσβασης των ασθενών στα καινοτόμα φάρμακα με την άμεση υπαγωγή τους στη θετική λίστα κατόπιν θετικής αξιολόγησης της αποτελεσματικότητάς τους από ευρωπαϊκούς ειδικούς οργανισμούς και την απόδοση τιμής ταυτόχρονα με την έγκριση κυκλοφορίας τους στην αγορά.

5. Αλλαγή του ποσοστού κέρδους των φαρμακοποιών ανάλογα με την τιμή του φαρμάκου.

Για την άσκηση Κοινωνικών – Προνοιακών Πολιτικών

Διεθνώς, έχει διαπιστωθεί ότι οι αρνητικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην υγεία περιορίζονται σημαντικά όταν ασκείται αποτελεσματική κοινωνική – προνοιακή πολιτική και δημιουργούνται ισχυροί δεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης και υποστήριξης. Στην Ελλάδα, κατά το παρελθόν, υπήρχαν ισχυροί θεσμοί κοινωνικής προστασίας, όπως η οικογένεια, η εκκλησία, οι κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, σε αντίθεση με την ανεπάρκεια των κρατικών υπηρεσιών. Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, η ανεργία, που αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα, και η γενικότερη ανασφάλεια και ανησυχία έχουν καταστήσει πολύ πιο σημαντικό το ρόλο των κοινωνικών-προνοιακών πολιτικών και των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών στην προστασία της υγείας του ελληνικού πληθυσμού.

Οι προτάσεις

1. Ολοκλήρωση των διαδικασιών δημιουργίας ενιαίας δομής εποπτείας, παρακολούθησης και αξιολόγησης των πολιτικών πρόνοιας, με βασικό στοιχείο και κριτήριο την κοινωνική αποτελεσματικότητα.

2. Ανάπτυξη κοινωνικών πολιτικών και υπηρεσιών στήριξης της οικογένειας και των ευπαθών ομάδων σε τοπικό επίπεδο με ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τη σύμπραξη και τη συνδρομή της κοινωνίας των πολιτών και κυρίως των εθελοντικών μη-κυβερνητικών οργανώσεων.

3. Ενίσχυση των δομών Κ.Α.Π.Η, Κ.Η.Φ.Η, Λεσχών Φιλίας, για την εξασφάλιση συνθηκών ευζωίας, αξιοπρέπειας και ενεργούς γήρανσης των ηλικιωμένων, και επαρκή αντιμετώπιση των θεμάτων αυτό-εξυπηρέτησης, κοινωνικής φροντίδας και υγείας.

4. Γενίκευση των προγραμμάτων βοήθειας στο σπίτι σε ηλικιωμένους, ασφαλισμένους και μη, ΑμεΑ, επεκτείνοντας τις παροχές νοσηλείας, ψυχαγωγικής υποστήριξης και ανθρώπινης συναναστροφής.

5. Καθιέρωση ειδικής δέσμης πολιτικών για τα παιδιά που διαβιούν με οικογένειες κάτω από το όριο φτώχειας.

6. Υλοποίηση του Ευρωπαϊκού Επιχειρησιακού Προγράμματος Επισιτιστικής και Βασικής Υλικής Συνδρομής προς τους απόρους, που στοχεύει στην αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας, δυναμώνοντας την αναγκαία υλική βοήθεια.

7. Καθολική εφαρμογή του προγράμματος Εγγυημένου Κοινωνικού Εισοδήματος, το οποίο στοχεύει στην εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών, που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας, με πλέγμα παροχών και εξατομικευμένων υπηρεσιών και αγαθών. Με τον τρόπο αυτό αφ’ ενός θα διασφαλιστεί η ύπαρξη ενός δικτύου ασφαλείας έναντι του κοινωνικού αποκλεισμού και αφ’ ετέρου θα απλοποιηθεί μια πολιτική η οποία μέχρι τώρα χαρακτηρίζεται από ένα σύνθετο πλέγμα παροχών και επιδομάτων.

8. Υλοποίηση και αξιολόγηση του Προγράμματος Στέγασης και Επανένταξης, το οποίο στοχεύει στη στέγαση και στην εργασιακή επανένταξη πολιτών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στέγης και εργασίας.

9. Εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και την επέκτασή του για την κάλυψη του συνόλου πληθυσμού, ως μέτρου όχι μόνο καταπολέμησης της φτώχειας αλλά κυρίως ως πολιτικής αποτροπής του κοινωνικού αποκλεισμού και διευκόλυνσης της πρόσβασης στις αναγκαίες υπηρεσίες ιατροκοινωνικής περίθαλψης.

10. Ασφαλιστική κάλυψη του συνόλου του πληθυσμού για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με δαπάνη του Κρατικού Προϋπολογισμού σε ότι αφορά τους ανασφάλιστους.

11. Εφαρμογή διαφοροποιημένης ίδιας συμμετοχής και λοιπών επιβαρύνσεων στην πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στο φάρμακο τη στιγμή της ανταλλαγής, ανάλογη του εισοδήματος και αντιστρόφως της ανάγκης.

12. Μηδενικές τιμές πρόσβασης σε μία περιεκτική δέσμη υγειονομικών παροχών όσων είναι κάτω ή κοντά στο όριο της φτώχειας, καθώς και σε άλλες ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού (χρόνιοι άρρωστοι με χαμηλό εισόδημα, κτλ.).

13. Σύνδεση του ποσοστού συμμετοχής των ασθενών στο κόστος των φαρμάκων τόσο με τη βαρύτητα της νόσου (και τα πρόσθετα κόστη που προκαλεί) όσο και με το εισόδημα. Η συμμετοχή των ασθενών στο κόστος θα πρέπει να συνδεθεί με το εισόδημα, αρχικά για μισθωτούς και συνταξιούχους. Στη συνέχεια, εφ' όσον η φορολογική αβεβαιότητα κάποιων κλάδων παραμείνει, να τεθούν ποσοστά συμμετοχής με αντικειμενικά κριτήρια. Να ισχύουν ενιαία για το σύνολο των υπηρεσιών που καταναλώνονται και να καταβάλλονται στη φορολογική δήλωση και όχι την ώρα της ανάγκης. Εξαιρέσεις για ευπαθείς ομάδες και ασθενείς με συννοσηρότητες.

Mπορείτε να διαβάσετε τα δύο μέρη της ποσοτικής έρευνας για την υγεία των Ελλήνων εδώ:
ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ (PDF)

ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ (PDF)